Van Basel naar Leukerbad: van de Rijn naar de Rhône

Für den Beitrag auf Deutsch bitte hier klicken!
For the blog in English please click here!

Om de kaart te vergroten a.u.b. op het vakje in de linkerbovenhoek klikken! De grotere kaart opent op een nieuwe pagina.

---

23 juni 2018

Via Basel naar Leukerbad

Gisteren ben ik vanuit Arnhem aan de Neder-Rijn vertrokken naar Basel “am Rhein“, waar ik heb overnacht in een bijzonder hotel, “das Breite Hotel” in het stadsdeel Breite, vandaar de naam. Het hotel is bijzonder omdat het werk biedt aan mensen met “een afstand tot de arbeidsmarkt”. Ik ben er al meerdere malen geweest en iedere keer merk ik hoeveel rust en “zen” er van dit hotel uitgaat. De kleurstelling is rustig, de inrichting is ruim en de medewerkers zijn heel vriendelijk en gastvrij. Dit hotel maakt deel uit van de Duitse hotelketen Embrace hotels, waar men de nadruk legt op de capaciteiten van eenieder, met of zonder handicap. Het is het enige in Zwitserland.

Het hotel ligt vlak bij de Rijn en ook bij het Museum Tinguely. Daar ben ik naar toe gelopen.

Dat museum, gewijd aan de Zwitserse kunstenaar Jean Tinguely (1925–1991), wilde ik graag nog een keer bezoeken – ook dit keer was het weer een feest, vooral vanwege het artistiek-technisch gehalte. Bovendien spreekt het jong en oud aan, want het is een museum waar je op allerlei knopjes mag drukken en dan gaan installaties draaien, lawaai maken etc…

Het gebouw is in 1996 geopend ter gelegenheid van het honderdjarige bestaan van het er naastgelegen farmaceutische concern Hoffmann La Roche, dat ook hoofdsponsor is. Er zijn vele van Jean Tinguely’s installaties opgesteld, allemaal gemaakt van schroot en ander afval van de (consumptie)maatschappij. In het begin van de expositie worden enkele “oneliners” van Tinguely weergegeven, die als rode draad door zijn leven en werk lopen – en ook door dit museum.

Van de vele installaties die in het museum zijn opgesteld, maakt de Méta-Maxi-Maxi-Utopia uit 1987 veel indruk. Niet alleen door de omvang, maar ook door de ingenieuze wijze waarop elk bizar onderdeel het andere in beweging zet: de borstel uit de autowasstraat, het paard uit de draaimolen en het pluchen gordijn of de houten spoelen. Je kunt er ook nog opklimmen, terwijl de installatie in werking is! Vanwege de kwetsbaarheid en de leeftijd gaat het geheel maar eens per 15 minuten bewegen.

Een andere, wereldberoemde installatie is Mengele Totentanz – Mengele’s dodendans uit 1987. Tinguely gebruikte de verkoolde en verwrongen resten van een uitgebrande boerderij uit het dorp waar hij woonde om een indringende installatie van 13 onderdelen te ontwerpen, met als luguber middelpunt een niet duidelijk herkenbare maïspersmachine van de firma Mengele (ja, familie van de arts uit het concentratiekamp Auschwitz…), dat hij Hoch-Altar (Hoogaltaar) noemde. Hij kreeg de associatie met het vernietigingskamp vanwege de merkwaardige chemische laag die door de verbranding van de grote hoeveelheden hooi op alle restanten was neergeslagen. De andere benaming uit de titel komt van de Basler Totentanz, een allegorische voorstelling uit het midden van de 15e eeuw. De Dodendans houdt in: de Dood komt eenieder halen, ongeacht zijn sociale laag, dus de mens houdt zich maar beter aan de normen…

Eenmaal weer buiten was het zonnig en (uit de wind) lekker warm. Ik heb een stukje langs de Rijn gelopen en vervolgens met een pontje, de St. Alban Fähre, de Rijn overgevaren.

Vandaag ben ik met de trein verder gereisd naar Leukerbad. Vanuit Basel naar Bern reden we door een steeds groener en bergachtiger landschap met aan de horizon de besneeuwde toppen van het Berner Oberland: o.a. Mönch, Eiger, Jungfrau. Ik had de keuze gehad om via de nieuwe 35 km lange tunnel van Spiez naar Raron te reizen (de Lötschberg-Basistunnel, die in 2007 werd geopend), maar koos toch de “langzame” route, waarvan de 14,6 km lange Lötschbergtunnel uit 1913 deel uitmaakt. Daar is veel meer te zien is dan door de nieuwe tunnel, ook al is de reistijd een uur langer! Het ruige landschap spreekt wel tot de verbeelding – en het moment waarop het hele Rhône-dal zichtbaar wordt is ook bijzonder. Vanuit Brig was het maar een korte rit naar Leuk, waar de bus ons vervoerde naar Leukerbad over een steile weg langs de rivier de Dala. Onderweg was er een mooi uitzicht over de Rhône-vallei in westelijke richting.

Tot aan 1967 was er een treinverbinding van Leuk naar Leukerbad, maar die is opgeheven en vervangen door een busverbinding. In het dorp Inden staat nog een herinnering aan deze tijd.

Precies om 14.09 uur kwam de bus in Leukerbad aan. Het hotel (Dala) was snel gevonden – en met mijn upgrade was ik ook tevreden!

Bij mijn rondje door het dorp kwam ik een belangrijk bord tegen. Daarop staat precies vermeld wat ik de komende dagen ga doen: de Etappe 98 van Gampel-Steg naar Leukerbad en Etappe 99 van Leukerbad naar Schwarenbach!